Ξένοι ποιητές

Συνάντηση ύστερα από ένα χρόνο

Απόψε το φεγγάρι φέγγει όπως εκείνη τη
φορά,
όπως και πέρυσι είναι άνοιξη ξανά.
Μονάχα εγώ δεν είμαι
αυτό που ήμουν τότε,
μονάχα εγώ δεν είμαι όπως και πέρυσι εκείνη
τη φορά.

Αριουάρε – Νο – Ναριχίρα

Χρυσάνθεμο

Ψηλά μέσα στα σύννεφα
ένα χρυσάνθεμο άσπρο.
Ή μήπως έλαμψε
με άσπρο φως
ένα άστρο;

Φουτζιουάρα-Νο-Τοσιηγιούκι

Το ένδυμα του τζίτζικα

Άκουσα μες στη νύχτα τον τζίτζικα
Να τραγουδάει
Κι έχω μια λύπη τόση, απέραντη
Και με πονάει.
Τι θ’ απογίνω αν κι η καλή μου
την αγάπη μου πετάξει
όπως ο τζίτζικας πετάει
το ρούχο του από μετάξι;

Γραφή πάνω στο νερό

Είναι μάταιο να γράφεις
Πάνω στο νερό που ρέει.
Τα γράμματα θα αρχίσουν το χορό.
Κι ακόμα ματαιότερο να γράφεις
Πάνω στην καρδιά του άνδρα
Που δεν θέλει πια να σ’ αγαπά

Άγνωστος

Σε μια φίλη που φλερτάρουν άλλοι

Δεν είναι στάλα πρωινής δροσιάς,
επάνω στο λουλούδι κρέμεται η καρδιά μου
κι όλο παρακαλεί·
σε κάθε φύσημα τ’ αέρα παγώνω από φόβο –
Δεν θα την πάρει ο αέρας τη δροσοστάλα
τη μικρή;

Κι – Νο – Τσουραγιούκι

Φεγγάρι στο νερό

Η αντανάκλαση του φεγγαριού
Στην επιφάνεια του νερού
Τρέμει, συνέχεια φεύγει.
Πιάστε το! Εδώ είναι! Πιάστε το! Είναι εκεί.
Φεγγάρι ψεύτικο, δεν είσαι εσύ σαν τη ζωή;

Κι – Νο – Τσουραγιούκι

Χειμωνιάτικα λουλούδια

Χειμώνας – κι όμως
Πέφτουν από ψηλά
Χιονονιφάδες άσπρα λουλουδάκια.
Μπορεί, μπορεί ψηλά πίσω απ’ τα σύννεφα
Άνοιξη να είναι, άνθρωποί μου

Κιοουάρα – Νο - Φουκαγιάμπου

Πράσινο, πράσινο το γρασίδι

Πράσινο, πράσινο το γρασίδι στου ποταμού την όχθη
Πυκνές, πυκνές οι ιτιές του κήπου
Όμορφο, όμορφο το κορίτσι που μένει απάνω
Λάμπει, λάμπει το πρόσωπό της
Πίσω απ’ τα παραθυρόφυλλα
Χαρούμενο, χαρούμενο το πρόσωπό της
Πουδραρισμένο κόκκινο
Λεπτό, λεπτούλι τ’ άσπρο της χεράκι καθώς στο δίνει.
Κάποτε ήταν τραγουδίστρια
Τώρα η γυναίκα ενός ταξιδευτή.
Έφυγε κείνος και πίσω δεν γυρίζει
Και στο κρεβάτι δίχως ταίρι δύσκολο να μείνει

Σκέψεις κάποιας γυναίκας

Μεγάλα σύννεφα στον ουρανό που κολυμπάνε!
Αχ, να μπορούσαν τα χαιρετίσματα μου να τα διαπερνούσαν!
Μαζεύονται όσα θα’ θελα να σου’ λεγα
Μα τίποτα δεν μπορώ να πω.
Μάταιο που κάθομαι δω και λιώνω.
Κι άλλοι χωρίζουν, αλλά ξανασμίγουνε·
Για το δικό σου μόνο γυρισμό κανείς δεν ξέρει.
Αφότου, μωρό μου, έφυγες
Ο αστραφτερός μου θάμπωσε καθρέφτης μου
Και βρώμισε.
Οι σκέψεις μου για σένα μοιάζουν με το τρεχούμενο νερό.
Θα’ βρουν ποτέ τους κάποιο τέλος;

HSU KAN (171 – 218)

Στον Φαν – Γιε

Έκοψα τούτη την κλάρα της δαμασκηνιάς
Καθώς συνάντησα τον ταχυδρόμο
Και τήνε στέλνω σε κάποια στο Gorgogiri Beach.
Νότια του ποταμού τίποτα δεν είναι δικό μου.
Άλλο δεν έχω δώρο από αυτό
Το μόνο της άνοιξης κλαδί.

Διασχίζοντας τον ποταμό Χαν

Πέρα απ’ τα βουνά δεν ήρθαν χαιρετίσματα
Ούτε γράμματα.
Πέρασε ο χειμώνας και η άνοιξη πια πάει.
Καθώς πλησιάζω στο χωριό
Τρέμει και πιο πολύ η καρδιά μου
Και δεν μπορώ, δεν το τολμώ να ρωτήσω
Αυτούς που βγήκαν να με καλωσορίσουν

SUNG CHIH-WEN (660; – 710)

Στη Βανγκ Λουν

Είχα ανέβει πια στο καράβι
κι όλη μου η έγνοια ήταν να φύγω
όταν ακούστηκε απ’ την όχθη το τραγούδι σου
-απρόσμενα- που τραγουδούσες χτυπώντας ρυθμικά
το ποδαράκι σου.
Χίλια πόδια είναι βαθιά η Λίμνη του Λουλουδιού
της Αχλαδιάς
αλλά τόσο βαθιά δεν είναι, όσο η αγάπη
μέσα στο αντίο σου.

LI PO (701 – 762)

Όνειρα

Όνειρα, ακούστε με, όνειρά μου!
Μη με σμίξετε
Μ’ εκείνον που αγαπώ
Γιατί όταν πια ξυπνήσω
Νιώθω μια τόσο παγωμένη μοναξιά

Στις «Μανόλιες»

Πριν ανοίξουν τα λουλούδια
Κοιτάω συχνά να δω αν άνοιξαν·
Και σαν ανοίγουνε φοβάμαι
Μήπως βρέξει ή άνεμος φυσήξει.
Σαν ανοίξουν τα λουλούδια
Δε με νοιάζει πια η βροχή κι ο άνεμος·
Μόνη μου έγνοια μήπως και δεν έρθεις
Κάτω απ’ τα λουλούδια να μεθύσεις.
Αυτό το χρόνο σχέδια να μην κάνεις για του χρόνου·
Αύριο οι φροντίδες σου δε θα’ ναι ίδιες σαν και σήμερα.
Της άνοιξης ο άνεμος θέλοντας να μας συμβουλέψει εδώ
Κόκκινο σα στάλα ρίχνει πέταλο στα μάτια μας μπροστά

LIU YIN (1249 – 1293)

Δέκα χιλιάδες ανοιξιάτικα λουλούδια
Το φθινοπωρινό φεγγάρι
Ένα δροσερό καλοκαιρινό αεράκι,
Το χειμωνιάτικο χιόνι
όλα αυτά μου θυμίζουν εσένα

e.e. cummings

αν σ’ αρέσουν τα ποιήματά μου άφησε τα
να περπατήσουν στο δειλινό,λίγο πίσω από εσένα

τότε οι άνθρωποι θα πουν
«Σ’ αυτό τον δρόμο είδα μια πριγκήπισσα να διαβαίνει
Καθώς πήγαινε να συναντήσει τον εραστή της (είχε
Αρχίσει μα βραδιάζει)με ψηλούς και ανίδεους υπηρέτες.»

e.e. cummings

Τα δάχτυλά σου φτιάχνουν μπουμπούκια
από το καθετί.
Τα μαλλιά σου πάνω απ’ όλα οι ώρες αγαπάνε:
απαλότητα που
τραγουδά,λέγοντας
(μια μέρα και αν διαρκεί ο έρωτας)
μη φοβάσαι,θα πιάσουμε τον Μάη.

τα λευκότατα πόδια σου κοφτά ξεστρατίζουν.
Διαρκώς
τα υγρά σου μάτια με τα φιλιά παίζουν,
που η μυστικοπάθεια τους πολλά
λέει·τραγουδώντας
(μια μέρα κι αν διαρκεί ο έρωτας)
για ποια κοπέλα λουλούδια φέρνεις;

Να είμαι τα χείλη σου είναι πράγμα γλυκό
και μικρό
Θάνατε, Εσένα θ’ αποκαλέσω πλούσιο πέρα από κάθε προσδοκία
αυτό αν αρπάξεις
αλλιώς απόντα.
(μια μέρα κι αν διαρκεί ο έρωτας
και τίποτα αν η ζωή δεν σημαίνει,δεν θα πάψει να μοιράζει τα φιλιά του).

e.e. cummings

Ω γλυκιά αυθόρμητη
γη πόσο συχνά
τα
λεκιασμένα
δάχτυλα των
λάγνων φιλοσόφων σ’ έχουν τσιμπήσει
και
πασπατέψει

,ο άσεμνος αντίχειρας
της επιστήμης έχει κεντρίσει
την
ομορφιά σου .πόσο
συχνά σ’ έχουν πάρει οι θρησκείες
στα λιπόσαρκα γόνατα τους πάνω
συνθλίβοντας σε και

γρονθοκοπώντας σε ώστε να μπορέσεις να συλλάβεις
θεούς
(αλλά
αληθινή

στην ασύγκριτη
κλίνη του θανάτου του
ρυθμικού σου

e. e. Cummings

οι ώρες ανατέλλουν σβήνοντας τ’ αστέρια και
ξημέρωσε
στον δρόμο τ’ ουρανού το φως βαδίζει σκορπώντας ποιήματα

στη γη ένα κερί
σβήνει η πόλη
ξυπνά
μ’ ένα τραγούδι στα
χείλη της με τον θάνατο στα μάτια της

και ξημέρωσε
και ο κόσμος
ετοιμάζεται να δολοφονήσει όνειρα…..

κοιτάζω στον δρόμο όπου δυνατοί
άντρες σκάβουν ψωμί
και βλέπω τα κτηνώδη πρόσωπα των
ανθρώπων ικανοποιημένα αποτρόπαια απελπισμένα βάναυσα ευτυχισμένα

και είναι μέρα,

στον καθρέφτη
βλέπω έναν αδύναμο
άνθρωπο
που ονειρεύεται
όνειρα

e. e. cummings

ας είναι η καρδιά μου ανοιχτή στα μικρά
πουλιά που είναι τα μυστικά της ζωής
ότι κι αν τραγουδούν είναι καλύτερο από το να γνωρίζεις
κι αν οι άνθρωποι δεν θέλουν να τ’ ακούσουν οι άνθρωποι είναι γέροι

ας περιδιαβαίνει το μυαλό μου πεινασμένο
και άφοβο και διψασμένο και εύπλαστο
ακόμη κι αν είναι Κυριακή ας έχω άδικο
γιατί όποτε οι άνθρωποι έχουν δίκιο δεν είναι νέοι

κι ας μην κάνω εγώ τίποτα χρήσιμο
κι ας αγαπώ εσένα περισσότερο και από αληθινά
δεν έχει υπάρξει ποτέ κάποιος τόσο ανόητος που να μην μπορεί να
τραβήξει όλο τον ουρανό πάνω του μ’ ένα χαμόγελο

e. e. cummings

μικρό δεντράκι
σιωπηλό χριστουγεννιάτικο μικρό δεντράκι
είσαι τόσο μικρό
μοιάζεις περισσότερο με λουλούδι

ποιος σε βρήκε στο πράσινο δάσος
και λυπήθηκες πολύ που σε πήραν από κεί;
κοίτα θα σε παρηγορήσω
γιατί πολύ γλυκά μυρίζεις

Θα φιλήσω τη δροσερή σου φλούδα
και γλυκά θα σε νανουρίσω στην αγκαλιά μου
όπως θά’ κανε η μητέρας σου,
μόνο μη φοβάσαι

δες τις πούλιες
που όλο τον χρόνο κοιμούνται σ’ ένα σκοτεινό κουτί
και ονειρεύονται κάποιος να τις βγάλει και να τις αφήσει να λάμψουν
τις μπάλες τις γιρλάντες χρυσές και κόκκινες τις χνουδωτές κλωστές,

σήκωσε τα μικρά σου μπράτσα
και όλα σε σένα θα τα δώσω να τα κρατήσεις
κάθε δάχτυλο θα’ χει το δαχτυλίδι του
και δεν θα υπάρχει ούτε ένα κομμάτι σκοτεινό ή θλιμμένο

e. e. cummings

Βούτηξε για όνειρα
Αλλιώς ένα σύνθημα μπορεί να σε ανατρέψει
(τα δέντρα είναι οι ρίζες τους
Και ο άνεμος είναι άνεμος)

Εμπιστέψου την καρδιάς σου
Αν οι θάλασσες πάρουν φωτιά
(και ζήσε με μέτρο την αγάπη
Έστω και αν τ’ αστέρια περπατούν προς τα πίσω)

Να τιμάς το παρελθόν
Αλλά να καλωσορίζεις το μέλλον
(και χόρεψε τον θάνατό σου
Έως το πρωί σ’ αυτό το γάμο)

Μη δίνεις σημασία σ’ έναν κόσμο
Γεμάτο τιποτένιους ή ήρωες
(γιατί στον θεό αρέσουν τα κοριτσάκια
Και το αύριο και η γη)

e. e. cummings

Τις καλοκαιρινές σκιές του άπλωσε το ευκίνητο πλατάνι
και η δάφνη και τα ριγηλά τα κυπαρίσσια
και τα πεύκα με την τρεμουλιαστή κορφή.
Ανάμεσά τους έπαιζε αφριστό το ρυάκι με το φιδωτό νερό,
με την ψιθυριστή δροσιά του τα χαλίκια αγγίζοντας.
Της αγάπης άξιος τόπος: μάρτυρας του δάσους το αηδόνι
και η Πρόκνη η ευγενική, που μες στη χλόη κρυμμένα
και μες στις τρυφερές τις βιόλες με το τραγούδι τους
τον τόπο μπαλσαμώναν.

ΠΕΤΡΩΝΙΟΣ

«Αν κάποιος τα έργα της σπουδαίας τέχνης αγαπά και αν
Το νου του στρέφει στα μεγάλα, πρώτα ν’ ασκηθεί στου
απλού του λόγου τις συνήθειες πρέπει με τον νόμο της ακρίβειας·
να μη γνοιάζεται για το αλαζονικό παλάτι με την ψηλή τη θέα,
μήτε μια θέση ταπεινά να εκλιπαρεί στων ακόλαστων τα γλέντια,
μήτε, με τους χαμένους ένα, να θαφτεί στο πιοτί
της σκέψης του ζεστασιά, μήτε να κάθεται στο θέατρο,
των θεατρίνων πληρωμένος κλακαδόρος.
Αλλά, είτε η ακρόπολη της πρόμαχης Αθηνάς σ’ αυτόν χαμογελά,
είτε η γη που την κατάχτησε ο άποικος Σπαρτιάτης,
ή η χώρα των Σειρήνων, να αφιερώνει τα πρώτα χρόνια του στους στίχους,
και με στήθη γεμάτα ευφροσύνη απ’ τη μαιόνεια πηγή να πίνει.
Κι απ’ τη σωκρατική σχολή γεμάτος, να την αφήσει αμέσως ύστερα,
στα χέρια του κραδαίνοντας τα όπλα του μεγάλου Δημοσθένη.
Το στίφος τότε το ρωμαϊκό σα θάλασσα ας τον περικυκλώνει και ας θέλει,
χωρίς τον τρόπο τον ελληνικό, το ύφος να του αλλάξει.
Δεν θα μπορέσει. Μόνο να γράφει, από την αγορά μακραίνοντας, κάποια σελίδα,
όπου από μέσα της η μοίρα να μιλάει, με το γοργό της βήμα σημειωμένη.
Το έργο σου ας τρέφουν και οι πολέμιοι, σε ένα άγριο ποίημα συνθεμένοι,
κι ας αντηχούνε τα μεγάλα λόγια του αδάμαστου Κικέρωνα.
Με τούτα τα καλά να ζήσεις την ψυχή σου: έτσι, μ’ ένα πλατύ ποτάμι το στήθος σου
γεμίζοντας, θα χύνεις ύστερα τα μουσικά σου λόγια».

ΠΕΤΡΩΝΙΟΣ

Τρία πράγματα και εγώ τέσσερα στην Καλαμάτα

Η θάλασσα
Ντυμένη με στρατιωτικά ρούχα
Έτοιμη για πασαρέλα
Οι δρόμοι
Πράσινοι σαν ανοιξιάτικα χωράφια
Και άνθρωποι
Που μοσχοβολούν έρωτα.
Μαγεία λουλουδιών
Και ελιά!

Και εγώ σαν ξερός βράχος
Πίσω από τους τοίχους της φαντασίας
Ένα ψάρι πράσινο στο βουνό
Και ένα δέντρο στο βάθος της θάλασσας.

ΛουάνΤζούλις

Ευγένεια

Στην Παλαιοχώρα Κρήτης
Ένας γέρος πλησιάζει ξένους
Και ρωτάει αν ψάχνουν στέγαση.
Λαμβάνοντας αρνητική απάντηση
Υποχωρεί με το μπαστούνι, λέγοντας
«Με συγχωρείτε που σας ενόχλησα»

Σ. Α. Πλαντ

Κήπος

Ένας κήπος κοντά στο λιμάνι
σε Ιονικό νησί,
με πράσινο και δέντρα
και αγγεία πήλινα,
με σκιές και με φως·
θυμίζει κήπο
στην Αγία Γραφή

Σ. Α. Πλαντ